فرزند انقلاب اسلامی

درست است که وبلاگ من وبلاگ مهجوری بود و بیشتر حکم جایی را داشت که در آن "نوشتن" را تمرین می کردم، اما بالاخره وبلاگم بود و دوستش داشتم و با آن خاطره داشتم. گه گاهی مطالبی را برای رسانه ها می نویسم و با محدودیت حرف زدن در رسانه ها آشنا هستم و به همین دلیل وبلاگم را دوست داشتم، چون تنها رسانه ای بود که در آن هم نویسنده بودم و هم سردبیر. این آزادی و اختیار در حرف زدن باعث می شد اگرچه افتان و خیزان، اما هیچ وقت نوشتن در وبلاگ را ترک نکنم. 4 سالی بود که "وبلاگ نویس" بودم و با اینکه فضای شبکه های اجتماعی چون "گوگل پلاس" و "فیس بوک" را رصد می کردم، اما هیچ وقت سودای نوشتن در آن فضاها باعث نشد وبلاگ نویسی را ترک کنم. من همچنان در "فیس بوک" و "پلاس" و ... نمی نویسم و همچنان معتقدم امکانی مثل یک "وبلاگ" به رستگاری در تقویت مهارتِ نوشتن و گفتن نزدیک تر است. تا بزرگان این عرصه چه موضع و نظری داشته باشند... 

 از چند وقت پیش که "بلاگفا" به بلای ناگهان! دچار شد و پوکید، هر روز منتظر بودم که مشکل حل شود و بتوانم وارد میزکارِ وبم شود اما نشد و نشد. و حالا که "بلاگفا" برگشته، حافظه اش تا سال 92 بیشتر قد نمی دهد. راستش من که دیگر نمی توانم به "بلاگفا" اعتماد کنم و برای همین تصمیم گرفتم به "بلاگ" مهاجرت کنم. دل کندن از آن وبلاگِ ساده و کوچک تصمیم راحتی برایم نبود اما هرچه فکر کردم، دیدم مهاجرت تنها راه است. با آدم های blog.ir صحبت کرده ام. به زودی می توان با استفاده از نرم افزار "مهاجرت" تمام محتوای وبلاگ هایمان -پست ها و کامنت ها و پیوندها و .... -  را به "بلاگ" منتقل کنیم. من هم انشاالله همین کار را خواهم کرد. از این به بعد هر مطلب جدیدی داشتم در همین وبلاگ می گذارم تا روزی که کلّ وبلاگم را به همین جا منتقل کنم. خلاصه اینکه "فرزند انقلاب اسلامی" به حیاتش ادامه خواهد داد، اما این بار در "بلاگ".

ارادتمند همه بزرگوارانی که این قلمِ اَلکن را می خوانند هستم. شما هم ما را این شب ها از دعا فراموش نکنید.

شمسِ جمال امیرالمومنین(ع) صلوات