فرزند انقلاب اسلامی

درباره بلاگ

باید گذشتن از دنیا به آسانی
باید مهیّا شد از بهر قربانی
سوی حسین(ع) رفتن با چهره خونی
زیبا بُود این سان معراج انسانی

جانم حسین جانم ... جانم حسین جانم

۱ مطلب در مهر ۱۳۹۴ ثبت شده است

این یادداشت بهروز افخمی را سال گذشته، آبان ماه در وبلاگم منتشر کردم. امروز به مناسبتی دوباره دیدمش و خواندم و منهدم شدم...

شما هم بخوانید. خوب است. حال آدم را عوض می کند.



10 سال و بیشتر از جوانی من، در بیم و امید و در کشاکش عذاب و لذت عشقی غریب و مرموز گذشت. آن که دوستش داشتم، دیر آمده بود و پیر بود و از همان زمان که چشمم به جمالش روشن شد بر ارّابه مرگ نشسته بود. دیر آمده بود و زود می خواست برود.

زمستان سال دوم بود که قلبش درد گرفت و بستری شد. پشت پنجره ای توی ساختمان 13 طبقه تلویزیون به درخت های پیر و قدبلند خیابان ولیعصر نگاه می کردم که آرام آرام زیر برفی که فرو می ریخت، سفید می شدند و گریه می کردم.

توی پیاده رو، در حالی که مراقب بودم رهگذرها نبینند، گریه می کردم و همین طور وقت و بی وقت گریه می کردم. روی صفحه تلویزیون ظاهر شد و با صدایی که گرفته و دو رگه شده بود، حرف زد و گفت چیزی ش نیست و قرار نیست بمیرد.

می دانستم دروغ نمی گوید، فهمیدم گریه ام را شنیده و فهمیدم رضایت داده باز هم پیش ما بماند. باور داشتم مرگ برای اینکه او را ببرد، از خودش اجازه خواهد گرفت... و هنوز هم همین طور فکر می کنم.

نزدیک 10سال بعد از آن، تقریبا هر روز صبح، وقتی چشم باز می کردم، بی اختیار به این خیال می افتادم که مبادا دیشب... بعد، وقتی می دیدم خبری نیست، خوشحال می شدم و آن روز را مثل یک هدیه گران بها تحویل می گرفتم و غنیمت می شمردم.

10 سال و بیشتر از جوانی من و میلیون ها جوان آدم تر از من، این طوری گذشت. عشق ما عشقی نافرجام بود و از اول معلوم بود نافرجام است. اصلا ارزش ماجرا در این بود که می دانستیم به جایی نمی رسد و قرار نیست برسد. می دانستیم مهمان شده ایم به تماشای هنگامه ای که مال عالم بی افسانه و بی خیال امروز نیست و زیاد هم دوام نخواهد آورد. این بود که سعی می کردیم قدر هر روز را بدانیم و بدانیم زود تمام خواهد شد و وقتی تمام شود، کم کم باورناپذیر خواهد شد و زمانی می رسد که خودمان هم فراموشش خواهیم کرد.

آن ها که از من عاشق تر و زیرک تر بودند، پیش دستی کردند و رفتند به جایی که می دانستند او می خواهد برود. آنها توانستند از شکافی عبور کنند که زمانه عسرت را شکافته بود و توانستند لحظه را به ابدیت تبدیل کنند.

آنها جایی منتظر او ماندند که می دانستند می آید، در حالی که همیشه جوان و پهلوان و برومند خواهد بود و از آنجا هیچ وقت به هیچ جا نخواهد رفت. من که کم بودم و کم داشتم، تقریبا هر صبح با این دغدغه چشم باز می کردم که مبادا... و وقتی می دیدم خبری نیست، خوشحال می شدم و آن روز را مثل یک هدیه گران بها تحویل می گرفتم و دم را غنیمت می شمردم تا بالاخره روز مبادا رسید.

دیر آمده بود و زود رفت. از وقتی که رفته، یک دغدغه تازه پیدا کردم که هرسال بیشتر آزارم می دهد. می ترسم کم کم فراموش کنم. می ترسم کم کم عاقل شوم و تسلیم دنیای بی افسانه و بی خیال امروز شوم و همه چیز را از یاد ببرم. می ترسم کرشمه و لبخندش را از یاد ببرم و خشم و اخمش را از یاد ببرم. می ترسم از یاد ببرم که افسانه ای زنده بود و در واقعیت تصرف می کرد و به ما نشان می داد پیامبران دروغ نبوده اند و آن معصوم که منتظرش هستیم، می آید.

حالا بعضی شب ها، پیش از خواب یاد آن روزها می افتم و می ترسم که صبح، وقتی از خواب بیدار شدم، دیگر هیچ چیز را به یاد نیاورم.

زینب افراخته